Deze opmerking krijg ik regelmatig te horen als ik samen met iemand op pad ga om foto’s te maken. Mijn favoriete vraag is, toen ik iemand meenam de bergen in: “Michael waarom gaat alles omhoog?! “

Over het algemeen ben ik in mijn eentje op pad om foto’s te maken, want degene die meegaat staat net zoals ik in de kou of regen. Ik heb het er graag voor over, want over het algemeen is het trotseren van deze weersomstandigheden de moeite waard. De plekken waar ik mensen mee naar toe neem zijn soms lastig te bereiken, maar geven wel een prachtig uitzicht. Combineer dat met bijzondere weersomstandigheden en ik ben een gelukkige fotograaf. Fotograferen bij 25 graden en strakblauwe lucht is voor mij niks aan.

In het bijzonder wil ik hieronder over de keer vertellen dat ik met mijn moeder op pad ging naar Slovenië met als doel daar te gaan overnachten in een hutje hoog op een berg.

Het was half oktober toen we rond 9:00 uur in de ochtend vanuit Oostenrijk in de auto stapten richting Slovenië. We hadden prima weer en we liepen samen stevig door. Het eerste stukje was ongeveer 5 kilometer en verliep redelijk vlak. Vervolgens werd het toch allemaal een stuk steiler waardoor we soms met handen en voeten naar boven moesten. Gelukkig kwamen we vlak daarna aan bij het hutje waar we zouden overnachten. Stromend water, elektriciteit was er niet en het was ook inmiddels al echt koud geworden. Dus dat beloofde wat voor de nacht. We lieten wat spullen achter en klommen naar de richel omhoog waar ik mijn foto’s van een prachtige zonsondergang kon maken. Het werd inmiddels nog kouder en op die hoogte lag er ook nog eens sneeuw en ijs. In het donker, met onze hoofdlampjes op, begonnen weer met de afdaling naar de hut toen ik plots uitgleed op een stuk ijs en wat meters naar beneden gleed tegen een enorm rotsblok aan. Gelukkig niks aan de hand en we konden nog verder. Na een drankje om op te warmen besloten we om te gaan slapen. Maar ja, hoe? Met alle lagen kleding aan die we konden bedenken. Muts, sjaal, handschoenen en 4 dekens waren net genoeg om warm te blijven. Nadat ik vroeg in de ochtend de zonsopkomst had gefotografeerd genoten we van een lekker ontbijt, namelijk  bevroren brood. Hierna begonnen we aan de afdaling, deze liep over een oude gletsjer met stenen zo scherp als messen. Uitgeput van de zes uur durende klim van de vorige dag, de koude en korte nacht en de zware afdaling kwamen we uitgeput, maar voldaan bij de auto aan.

Dit is slechts een voorbeeld van wat er gebeurt als je met mij op pad gaat en je mij laat kiezen waar we heen gaan. Dit soort uitdagingen doe ik nooit alleen, want dat is veel te gevaarlijk. Ik hou van de extremen van de natuur en maak daarin graag mijn foto’s, maar bij dit soort uitstapjes neem ik altijd iemand mee.

Hiernaast enkele foto’s van dit fantastische avontuur.